Ik woon in een piepklein gehuchtje,
waar moderne zaken ver van het bed van de gemiddelde bewoner afstaan.
Alles lijkt een paar slagen langzamer te gaan.
Begrijpelijk, zeker met de onbarmhartig zon van augustus.
Want sidderend heet, dat is het.
En dus is het belangrijkste wat een mens nu te doen staat:
genieten van de simpele dingen,
van niks en eigenlijk ook van alles.
En dat deden Man en ik afgelopen zaterdag,
als een soort figuranten in een romantische Franse plattelandsfilm.
Onder de plantanen, in de tuin van de buren,
dat was de locatie.
Hooivorken, kettingzagen en olievaten waren voor die avond verstopt onder een strak wit zeil,
ballonnen en een spandoek en lange tafels vervolledigden de metamorfose,
en natuurlijk stond om de meter op die tafel een fles naamloze landwijn.
Al was er ook een bak met veel ijs, gevuld met bier en wijn met wel een serieus etiket,
en uiteraard ook de welbekende Ricard (pastis).
Dat gelige goedje (brrr) dat doormiddel van toevoeging van ijskoud water wit wordt en ruikt naar anijs.
Uitgenodigd worden bij de Franse buren is een belangrijk moment als buitenlandse huiseigenaar.
Ons gehucht bestaat namelijk welgeteld uit één doorlopende weg met enkele zijstraten.
Dus het was zeker een traject,
van stadsmiep maar de Cevenoolse tranquillité (rust).
Maar na twee jaar dachten onze buren toch : ok die dame met die rode lippen, die gaat toch blijven,
en dus werd deze zomer uitgekozen om ook met ons te toosten.
Santé of (populairder) tchin-tchin.
Verguld gingen Man en ik op de uitnodiging in.
En het feest was er één zoals ik mij een Frans feest had voorgesteld.
Onder de plantanen schaarden zich drie generaties.
De demente grootmoeder zetelde aan het hoofd van de tafel.
Een vrolijke smeltkroes waarin iedereen een klein beetje van zich zelf had meegenomen:
Charcuterie met rilette, pâté en croûte, pizza’s bbq-vlees voor hoofdgerechten,
vier soort kazen tussen door.
Na twee slokken werd je glas al weer vol geschonken.
Ja, ja hier moet je een Bourgondiër zijn en van vlees en kaas en room houden,
andere opties zijn er niet.
Over naar huis gaan mocht uiteraard niet worden gerept,
want tja de dessertploeg bestaande uit de plaatselijke bakker en zijn vrouw werden nog verwacht.
En ja hoor even later verschenen er enorme vruchten en chocolade taarten op tafel.
Eet ….Feest….. Geniet.
Met gerechten en wijn en niet met woorden wordt hier de genegendheid van onze buren getoond.
En ach, Clara heb je morgen een beetje last van je maag?
Gewoon een vingerhoedje pure pastis achteroverslaan.
Heb je binnen halfuur nergens meer last van.