Terug

Als de nood aan de man is,

zijn we er nog dezelfde dag,

zei Man drie jaar geleden,

toen we besloten naar Frankrijk te verhuizen.

Dit keer zonder het vliegtuig nodig te hebben.

Want voordat wij destijds terug waren vanuit Mozambique,

waren we drie dagen verder.

Ja, helaas, als het gaat om het verliezen van ouders gaat,

ben ik jong ervaren.

Nu is het anders.

Al begint het opnieuw met een alarmerend telefoontje.

Man en ik vertrekken.

Onderweg naar het Noorden vraag ik mij vertwijfeld af wat hoger in de hierarchie van leed staat.

Alzheimer of kanker.

Man kon tenminste nog naar zijn vader.

Denk ik.

Een beetje jaloersig.

Ondanks dat hij geestelijk voorgoed weg was.

Zijn rouwen gebeurde anders

Op momenten dat zijn vader de telefoon aanzag voor de afstandsbediening

Of dat hij kort achter elkaar weer diezelfde vragen stelde.

Maar over rouw valt niks zinnigs te zeggen.

Weet ik.

Zelden is het een linear proces.

Wat ik opnieuw in het licht van de dood zie,

is wat in het leven wel en niet belangrijk is.

Buren die net iets steviger doorrijden om nog een glas wijn in te schenken voordat Man en ik in alle vroegte vertrekken.

Bloemen die op de tafel staan bij aankomst in Almelo.

Jongste, liefste jongste,

die direct komt, kookt, luistert en herrinneringen ophaalt waarvan de contouren aan het vervagen waren.

Vrienden die rugdekking vormen bij het afscheid.

Het leven ging ondanks de aanleiding van het bezoek een octaaf omhoog.

En nu zijn we terug.

Man en ik.

Staat de tuin vol met paarde-pinkster en boterbloemen.

Heb ik mijn eerste duik genomen.

Het grasgemaaid.

Zeggen buren toutes nos condoléances,

als Man zegt:

Il est décédé.

Ik hang de (retro) stoffen uit de Kral wooninrichting winkel in Ter Apel aan de waslijn.

Gevonden op zolder.

Verstopt in een hoekje.

Ga ik kussens voor het dak terras mee bekleden.