De zon scheen dat het een aard had.
De hemel blauw als het zwembad.
Stil was het weer op mijn Franse platteland.
En ik dacht aan het land waar ik net vandaan kwam.
Twee weken was ik terug op eigen bodem.
Want één van de nadelen van een 2e huis is dat je er naar toe moet.
Waarom heb je ‘t anders ?
De boel daar moeten Man en ik toch ook wat onderhouden.
Pannen die van het dak waaien, relmuizen als de kat van huis is, je weet het nooit hé.
Maar deze keer viel het mee, het huis stond er goed bij, ondanks storm en ook hier: lekkage.
Stil was het niet in Nederland.
En de zon, die brak ook steeds maar net niet door.
Wel heel veel stapelwolken, windkracht, altijd maar weer die bekende onstabiele lucht.
An sich ook best mooi natuurlijk,
Maar toch niet zo mooi als die gelukzalige toestand van warmte.
Dus begrijpen doe ik ze wel, die Nederlanders.
Weg moet je wezen als de zomer koud is.
Verzengende hitte of niet.
Maar het menselijk gedrag blijkt toch moeilijker te voorspellen dat het klimaat.
Want dit jaar vertrokken er niet zo veel Nederlanders richting Zuid-Frankrijk.
Een onverklaarbare wending in de geschiedenis.
En ook de Fransen zelf zijn in de regio afwezig.
La vie zit vol onpeilbare raadsels verzuchtte mijn kapster deze week.
Pourqoui is er niemand deze zomer in Saint Ambroix.
Hier is toch plek genoeg voor iedereen onder Gods mooie zon?
Maar boekingen op campings en chambres d’hotes zijn en blijven ver beneden de verwachtingen.
Fransen kozen bewust een koeler reisdoel: Bretagne.
Maar ook meer dan 10% van de andere Europese toeristen besloot niet naar Zuid Europa af te reizen
Was het de hitte van afgelopen twee jaar?.
Of het feit dat je nog steeds voor maar negentien euro naar Istanboel vliegt?
Vakantie is en blijft een raar fenomeen.
Iets waar ik in mijn vorige leven ook aan mee deed.
Maar nu ?
Waar wil een mens nog naar toe als je al in de Cevennen woont.
Tuurlijk, de zomers zijn er heet en warm, maar de late herfst is mooi en zacht.
En iedere keer als ik door het dorp loop besef ik dat ik een beetje alleen op deze wereld ben.
Zeker vanaf de periode van eind augustus.
Nooit meer werkstress kwijt hoeven, nooit meer weg om uit de dagelijkse sleur te zijn.
Op staan als ik wakker word.
Paradijs aan huis.
Maar toch,
Er is één enorme belangrijke reden die mij wel doet snakken die kilometers verderop.
Dat zijn mijn vriendinnen en vrienden en natuurlijk het samen zijn met Oudste en Jongste.
Want wat was het heerlijk om jullie weer te zien.
Mijn hart kneust al een beetje van heimwee.
Maar ik slurp het samenzijn op en de herrinneringen rijg ik aan elkaar.
En gelukkig hebben we de foto's nog..