Emigreren is niks anders dan verhuizen,
hoor ik wel eens.
Nou,
dat klopt niet.
Want neem nu bijvoorbeeld hét onderwerp van dé mei maand:
Vakantiegeld.
Heb ik überhaupt altijd een wonderlijk fenomeen gevonden.
Ooit lang geleden waren er vrije dagen op kosten van de werkgever.
Maar een sporadische vrije dag,
dat was niet voldoende.
Dus werd bedacht dat medewerkers langer op vakantie mochten.
En omdàt nu gelijk te maken voor iedereen, kwam er dus vakantie geld.
Zowel voor harde werkers als voor lapzwansen.
Fransen kennen dit niet.
Nee.
Fransen bedachten iets anders.
Wat ?
Nou ....
De Fransen bedachten dus kortingsbonnen.
Van 10-20-25 en 50 euro.
Dat is hier de traditie.
Dat is hier het recht.
Eveneens vanuit diezelfde gedachte dat op vakantie gaan goed is voor het volk.
En de boodschap was ook dat mensen zelf niet in staat zijn om geld opzij te zetten.
Echter,
de alwetende regering in Frankrijk is nog net een tikkeltje bevoogdender.
Want toen ik hoorde hoe het hier geregeld was, dacht ik als Nederlander direct:
Pardon, overheid waar bemoei jij je mee?
Ik ben namelijk het type die d'r vakantie geld vooral niet aan de vakantie besteedde.
En tja, dat kan dus niet in La France.
Niks sparen.
Niks nieuwe laptop.
Niks een extra tank benzine.
Op vakantie zál en moet je.
De cheques laten je namelijk toe in een kamer van een hotel.
En oh, ja je mag ook in een restaurant eten.
Helaas, worden deze verdiende bonussen niet in alle hotel de botels en eetgelegenheden aangeboden.
Nee, er bestaan lijstjes.
Ingewikkelde lijstjes.
Niet in de buurt lijstjes.
Mac-Donalds lijstjes.
En dus liet Man ze liggen.
Al die vakantie cheques van afgelopen drie jaar.
Want tja, Fransen kunnen er wel dol op zijn.
Maar Man niet.
Integreren kan ook te ver gaan.
Uiteraard had Man er wel hoogst persoonlijk zelf voor getekend.
Voor die cheques.
Al had hij diep in zijn hart liever 8% vakantie geld gekregen
Ik niet.
Ik zag kansen.
Mijn sentimenten zijn anders.
Of zoals Oudste altijd zegt:
alles wat gratis is maakt mij gelukkig.
En dus belde ik de hele regio af met de vraag of de betalingsvouchers werden geaccepteerd in hun restaurant.
Het duurde wel even voor ik beet had.
En uiteindelijk vond ik welgeteld één restaurant in Saint-Ambroix.
Dus op afgelopen zaterdag zaten we daar.
Man en ik.
Met die cheques dus.
We aten er geweldig.
Gelukkig hebben ze drie menu’s
Comments