Mis je het cultuuraanbod niet?
Vraagt Rotterdamse vriendin.
‘Of even een lekkere latte bij de koffiebar om de hoek’.
Want vriendin kent mij.
Verknocht aan grote steden.
Was ik.
De natuur?
Zag ik toch wat 'als een bonusje'.
Met Ameland als plek waar je af en toe een weekend naar toe ging om op te laden.
Tja, ik gedij nou eenmaal goed op plaatsen waar veel soorten mensen samen komen.
Het intense stadsleven met zijn grote luxe problemen als:
"Waar zal ik mijn lunch nuttigen"
of
"Ga ik sporten, een cursus of een nieuwe taal leren"
En een randstad als plek waar mensen meer(!) waarde hechten aan kunst en cultuur.
Ja, en dat laatste, dat zou dus wel anders worden in Les Brousses.
Dacht ik.
Want vertier dat zou het Franse platteland toch wel niet bieden.
Toch?
Maar goed, er bestaat nu eenmaal niet zo iets als een utopie.
Dus ik moest er maar tegen kunnen.
Dat er hier helemaal niets gebeurt.
Nou ja, er gebeurt wel van alles natuurlijk.
maar op een andere manier hé.
In de natuur bijvoorbeeld.
De zonsondergang vanaf het dakterras.
Das toch net een bioscoopscherm.
Of ik zie egels en vossen.
Of bomen groeien.
Seizoenen veranderen.
Leer dat waar de stad zich druk overmaakt, code oranje, het platteland hier denkt.
Waar maken zij zich nou druk om ?
Fijn.
Regen.
Want zonder cultuur kunnen we wel een tijdje maar niet zonder voedsel.
In dat kleine Franse gehucht met ongeveer 400 mensen die verspreid over de heuvels wonen.
En waar iedereen mij 'voisin' noemt, al woont diegene al snel een stukje verderop en niet precies naast mij.
Waar gezellig bij elkaar op de koffie niet bestaat.
Maar waar je, als je elkaar onderweg tegenkomt, je wel altijd een praatje maakt.
En de jager vers geschoten wild op de zondagavond komt brengen.
En je elkaar groet als je naast elkaar in het theater zit.
Pardon?
Het theater?
Inderdaad.
Die parel bestaat hier op het platteland dus wel degelijk.
Net zoals het Filmhuis in Besseges, piano concerten in het kerkje van Malbosc of wereld muziek in openlucht theater van
Sénéchas.
Cultuur maakt op talloze manieren deel uit van diverse gemeenschappen.
Het koor dat wekelijks repeteert, jeu-de-boule, yoga lessen, kunst tentoonstellingen.
Opnieuw blijkt het platteland een begrip die ten onrechte in dit opzicht een emotionele lading heeft.
Namelijk die van onmiskenbare connectie van folkloristische achterlijkheid en wereld vreemdheid.
Tuurlijk, hoe meer stad hoe meer aanbod van kunst en cultuur.
Maar waar je ook bent – in stad of op het platteland – je kunt altijd muziek maken, schilderen, tekenen, breien, haken, schrijven, fotograferen.
Daarnaast is de realiteit dat in Frankrijk ongeveer 220 films per jaar worden gemaakt.
Waarvan de meeste uitsluitend worden vertoond in het filmhuiscircuit.
En dat straattheater en regionale theater producties zwaar worden gesubsidieerd.
Want als je denkt aan participatie van kunst en cultuur, moet je juist geen (centrum) stad voor ogen hebben is de Franse mening.
Meedoen aan cultuur, ervan genieten, je bewust worden wat er speelt in de wereld.
Dát begint altijd dicht bij huis.