Zei man in het jaar dat hij nog 59 moest worden.
En dát merkte hij niet een keer op, nee, hij herhaalde het ontelbare malen.
Reageerde ik eerst nog aardig met “ach, schat ach ja, zestig, maar gelukkig je moet nog 59 worden.
Na de zoveelste herhaling beet ik hem geïrriteerd een: man “wees blij” of “ gelukkig” toe.
Wist-ik-veel van deze zoete strijd.
Want opeens, zomaar, waar ik ook ga of sta: “HET ” is ook in mijn leven.
Opeens: oudste zijn op de werkvloer, ruil ik hardloopschoenen in voor wandelschoenen en snurk ik.
Blijkt handhaven van gewicht een uitzichtloze klus met een instinct sneller dan het brein.
Ben ik de helft van mijn tijd bezig met het zoeken naar spullen die ik ben kwijtgeraakt.
En afgezien van kwijt heb ik vaker dingen bij mij wat ik niet bij mij hoef te hebben(volgens man)
Knalrode heftige lippenstift & mascara.
Oh-ja en ik heb drie kleuren (multifocale) brillen.
Kortom- ik ben ouwelijk.
Maar ik ben niet onzichtbaar.
No-way.
En ik wil geen rust.
Daar heb ik niks aan.
En de dikke buik mag ook best bruin.
ik ben de schaamte voorbij.
Een groeiend nieuw gevoel van vrijheid overvalt mij
Een Yep ben ik.
Het enige wat ik nog kan worden is een oud leuk wijf.
Volgend jaar word ik zestig.