Soms is het net of ik in een Netflix-serie rondloop, terwijl het toch duidelijk mijn eigen leven is.
The world of COVID 2, waar ik zelf in vast zit.
Daar sta ik, opnieuw gelimiteerd in doen en laten met een leefruimte die gekrompen is van huis tot tuin.
Uitstapje naar de supermarkt als hoogtepunt van de dag.
Een lege agenda, gesloten winkels, en iedere dag hetzelfde Gravenallee rondje.
Geen controle over wat er nu gebeurt.
Toch einde van het jaar naar Frankrijk?
Of is straks ook daar totale lockdown.
Wat-te-doen.
Misschien wel niets.
Dat is sowieso in mijn leven vaak het beste gebleken.
Om de dingen een beetje op z'n beloop te laten.
Bezinningstijd komt naar boven.
Het is tenslotte december.
Normaliter überhaupt een maand van contemplatie.
Wat was 2020 voor een jaar?
Wat bracht het?
Wat is gelukt?
Ik besluit vooral te vieren in plaats van te klagen.
Geen gezucht 'had ik maar…', 'kon ik maar'…
Nee, het is wat het is.
2020: het jaar van verbinding met elkaar door allemaal hetzelfde isolement.
Het jaar bracht vernieuwingen.
Schrijven.
Opeens bleken alle voorwaarden te kloppen.
Een lege agenda.
Tijd.
Geen gezeur.
In schitterende isolatie steekt er kennelijk altijd een verhaal de kop op.
Of dan die eigen dochters.
Unieke types.
Kijk, bij pannen verschenen Man en ik afgelopen jaren nog wel eens in hun leven.
Maar eigenlijk deden we in geval van voorspoed niet zo meer mee.
Tot deze zomer.
Vonden ze naar Frankrijk afreizen zomaar opeens een ontzettend tof plan.
En zag ik daar pas dat ik jaren geleden best had kunnen vertrouwen op die opvoeding die we ze toen gaven.
Op hun karakter wat er door gevormd is.
In zomaar een volle week dat we niet een buitenstaander waren.
En onverwacht getuige mochten zijn van een verliefdheid.
Oh-heerlijke nieuwe wereld dacht ik soms onverwacht .
Refererend aan dat boek wat ik moest lezen, lang geleden.
En waarbij de hamvraag was:
Is het beter om gelukkig of vrij te zijn.
Terugdenkend aan de antwoorden- toen in de klas- ging het er natuurlijk over wat en wie je zou willen zijn.
En nu, in 2020, proef ik aarzeling als het opnieuw om het antwoord gaat.
Toen niet.
Ik blijk kennelijk lang niet altijd een mens uit één stuk.
En dat is maar goed ook.
De dagelijkse werkelijkheid kende- kennelijk- toch afgelopen jaren zijn beperkingen.
En toch was ik daar aangehecht.
Tot die Corona toe sloeg.
Choquerend en bevreemdend hoe de ervaring van 2020 ook een complement blijkt.
Genoeg redenen om met Kerst Brave New World eens te herlezen.
Tijd genoeg.