Elke vakantieganger herkent het.
Zo'n typisch Frans dorp.
Luiken van huizen permanent dicht,
anderen verveloos of vervallen.
Op straat “de oude mensen, de dingen die voorbij gaan”.
Verder niets,
verder niemand.
Nou-ja als je geluk hebt zo’n “Tabac” met een koffie zet-apparaat.
De stagnatie is voelbaar.
Hier, in dit dorp, hier gaat nooit meer wat gebeuren.
La France Profonde zo wordt zo’n plek als Molières -sur -Cèze genoemd.
Want zoals de Amsterdammer praat over “de provincie”
gebruikt de Parijzenaar deze uitdrukking.
Molières -sur-Cèze het Frankrijk waar ze zich niks aan trekken van alles wat ver weg,
of wat in de hoofdstad wordt bedacht.
Als je in zo’n dorp jong bent, kun je daadwerkelijk maar één ding doen :
wegwezen.
Want enkel met de auto kun je ergens naar toe of nou ja :
eigenlijk alleen maar naar van die doe-het-zelfzaken.
Nee, dan Parijs, Bordeaux, Montpellier.
Dáár zijn mensen hip, dáár zijn top sjieke kappers, dáár zijn fashionable restaurants,
die bovendien ook nog altijd vol zitten.
En dáár zetten architecten gebouwen neer die het aanzien van de stad accenturen.
Ondertussen sterft het Franse dorp.
En de vraag is:
Welke politicus gaat dit tij keren?
Want het is verkiezingstijd.
Nu moet je als je in Frankrijk mee wilt doen aan die verkiezingen eerst 500 handtekeningen van gekozen bestuurders verzamelen.
Pas daarna maak je kans op het presidentschap.
Vrijdag aanstaande is de deadline voor het binnenslepen van die handtekeningen.
Leek het een uitgemaakte zaak, dat duel tussen de huidige president Macron en Le Pen.
De kaarten lijken inmiddels anders te liggen.
Macron is niet te vertrouwen, zeggen kringloop collega’s.
De kandidaat van het geld.
Inderdaad ooit bankier.
Le Pen: wordt gewantrouwd.
'Ik hou niet van extremen' zegt mijn lerares Frans.
Maar we hebben iemand nodig die autoritair en impopulair durft te zijn.
Eh een soort Poetin?
Nou dat ook weer niet, maar wel iemand die eindelijk met de vuist op tafel slaat.
Die het verval in armoede op dit platteland ziet.
Waar het niet blijft bij de woede dat de supermarkten die kleine bakkers verdringen.
“Het zijn allemaal dieven” is de meest gehoorde zin.
Hoe dan ook, de volgende president zal een land erven waar de afgelopen 5 jaar weinig is gebeurd.
Waar beloften niet zijn waargemaakt.
Des paroles et des promesses.
"Het doet er niet toe op wie we stemmen, zeggen mijn kringlopers,
zolang we maar wat te drinken hebben".
Nee, het is duidelijk:
hier draait het leven om andere dingen.
Niks geen Franse grandeur in dit gebied.
Dus tja slechts één eenzame verkiezingsposter spotte ik hier.
Bij de glasbakken.
Comments