Toegegeven,
ook ik at vroeger spareribs alsof mijn leven ervan afhing.
Wist ik veel.
Geboren en opgegroeid in 1961 in Nederland.
In een land, in een gezin, dat niet meer bestaat.
Een gezin waarbij huzaren salades met tonijn uit blik en mayonaise feest betekende.
Of uit eten gaan bij de Chinees.
Van alternatieve Groningers leerde ik macrobiotisch eten en sojabrokken weken (die op Bonzo brokken leken).
In beide situaties bleek het bevragen van de norm lastiger dan het bevragen van de afwijking ervan.
Toen.
En nu opnieuw.
Want nu woon ik in het land van gepassioneerde jagers.
Wat het “second amendment” in Amerika is, is hier in Frankrijk het recht van de jacht.
En dus telt dit land zo'n 400 jachtclubs.
Worden er ook in Les Brousses bordjes geplaatst.
Attention Chasse en Cours.
Drie keer per week is het hier feest.
Dan komen de jagers.
Mannen (altijd mannen) met knal oranje vesten, witte autootjes en honden met belletjes.
Reflecterende hesjes zijn inmiddels verplicht omdat men elkaar nog wel eens aanzag voor wild.
In het begin werd ik er altijd ie-wat onrustig van.
Dat idee, dat er elk ogenblik kogels om je oren konden fluiten.
Dat onbegrepen genoegen van die jacht.
Dat geschreeuw, getoeter, geblaf, dat knallen.
Maar opnieuw in mijn leven : wist ik veel !
Totdat de nozems van het bos ook bij ons op bezoek kwamen.
In een roedel.
Ze knabbelde een beetje hier, ze knabbelde een beetje daar,
en vertrapten daarna vooral alles.
De “Sangliers” planten zich snel voort in deze regio sinds de wolven bijna zijn verdwenen.
En dus worden hekken in de buurt meters in gegraven om de zwijnen uit de tuin te houden.
Maar Nederlanders willen a la campagne geen zware palen, dik gaas of metershoge hekken.
Er zou een alternatief zijn.
Een 75 cm hoge afrastering met drie draden.
Was voldoende.
Maar dat deze dieren intelligent en sterk zijn werd recent duidelijk toen ze met gemak de niet elektrische afrastering met hun neus omver drukte.
Onvoldoende voltage, bleek.
Inderdaad, opnieuw vigeren er anderen normen in mijn leven.
Een onderbroken hogere stroom staat er nu op die een flinke tik uitdeelt.
Het enige waar de Sangliers absoluut niet van terug hebben.
Onaangenaam en ongewenst is de boodschap
Tja, het bos is van de wilde dieren en van de jagers in Frankrijk,
maar de tuin ?
De tuin die is toch echt van ons.