Het was even stil.
Nou ja,
qua blog dan.
Want terwijl ik ergens met mijn zware rugzak aan mijn schouders wacht op een trein,
hoor ik drie- keer via de intercom dat er vertraging is
Geluiden.
Ik lijk ze te zijn vergeten.
De mensen die tegen elkaar discussiëren hoe hun dag er uit ziet.
Of eindeloze signalen van WhatsApps berichten.
Of de trein die bij het spoor binnen raast.
Het schuiven van deuren die open en dicht gaan.
Een stilte coupé dan maar, zo besluit ik.
En als een soort Alice in wonderland, zonder dieren en magie, loop ik door de deur.
Terwijl andere passagiers op hun laptop zitten of aan hun boeken neuzen,
kijk ik uit het raam.
Telefoon op stil, er staat tenslotte STILTE-S-Silence op het raam,
evenals het gezichtje met de vinger voor de mond.
Vanaf buiten én binnen te zien.
Tegenover mij typt een mens met een koptelefoon driftig op een toetsen bord.
De muziek zo hard dat ik het ritme mee kan tikken.
Een dame kletst ondertussen over haar leven:
“Ja, sorry hoor! Je valt steeds weg, iedere keer als je wat zegt. Wát?! Ik versta je niet! Waar ik ben ?
In de trein, waar anders?
Net bij Amsterdam Centraal vertrokken! Ja, nu pas, vertraging hé!
Dus ben wat later.
Jaaaa, hoe superleuk was het joh, zo gezellig met de meiden.”
Ik kijk verwonderd om mij heen.
Maar terwijl dit schouwspel gebeurt
tuurt de rest naar zijn of haar telefoon.
Alsof het hen niet stoort dat dé echte stilte hier kennelijk niet meer bestaat.
Overal om mij heen hoorde ik afgelopen twee weken voortdurend geluiden.
De tram, de boormachines bij de buren, auto’s, blaffende honden.
Als maar weer getuige van de aanwezigheid van die ander.
Stilte (b)lijkt een vergeten luxe.
Alleen de Noise Cancelling Headphone kan de mens, in dit leven, nog redden van lawaai.
Inmiddels ben ik terug in het land waar ze vaak geen wifi maar wel altijd wijn hebben.
Naar de plek waar ik in de avond behalve mijn eigen ademhaling en voetstappen helemaal niks hoor.
Geen dierengeluiden, geen geritsel van de bladeren, geen wind,
Alleen absolute stilte.
Ik ben weer getuige van mijzelf.
Want het enige lawaai wat hier stoort,
ben ik in eigen persoon.