Het liften kan weer beginnen.
En deze keer niet als stinkende backpacker maar als kleurrijke zestiger.
De reden?
‘k heb even geen auto.
Want die is in Nederland.
Er blijkt namelijk op Europees niveau geen oplossing te zijn,
om een auto met NL kenteken in Frankrijk te keuren.
En dus train ik mijn kaakspieren (een blij persoon wordt eerder opgepikt dan een chagrijn),
ga opnieuw langs de kant van de weg staan,
steek mijn duim omhoog.
En dat,
Dát was even geleden.
Om precies te zijn:
Vorige eeuw, Emma viaduct, Groningen.
Dé startplek toen van hét avontuur,
met zelfgemaakte (kartonnen) borden met bestemmingen erop.
En een toekomst die zich niet verder uitstrekte dan overmorgen.
Maar eerlijk gezegd, na al die jaren,
‘k heb werkelijk geen idee of dit milieu vriendelijke vervoersmiddel ook hier is uitgestorven
Of wat natuurlijk ook kan,
dat mijn liftkansen met het stijgen van mijn leeftijd gekelderd zijn.
Is liften in Nederland inmiddels legaal met echte officiële borden.
Hoe anders hier,
Hier mag het overal,
overal waar je als voetganger mag komen.
En natuurlijk,
ik weet het nog,
voor de beste lift moet je nooit op de Dam met een bordje Parijs gaan staan.
Nee, je liftplekken?
die moet je zorgvuldig uitkiezen.
Dus bij veiligheid niet denken of het vertrouwt is om bij iemand in te stappen,
maar aan voldoende parkeerplaatsen voor de auto die het zien zitten om je mee te nemen.
En wat blijkt?
Het is nog steeds van deze tijd om iets gratis voor een ander te doen.
De meeste automobilisten die mij meenemen blijken rijdende vrouwen.
waarbij net als toen, opnieuw, snel, een zeldzame openheid ontstaat.
Dat gebeurt kennelijk, wanneer je een wildvreemde toelaat in de beslotenheid van je eigen wagen.
Onverwacht leer ik mensen in mijn buurt kennen.
En zij mij.
Een buurt waar liften helemaal geen onderdeel van een jeugdcultuur is.
En niemand veronderstelt dat ik natuurlijk wel een eigen auto heb.
En dus vrijwel direct stopt.
Mensen van de weg,
niet passen in het plaatje dat toeristen en andere conformistische weggebruikers verwachten.
Mensen die niet het slachtoffer werden van de groeiende xenofobie.
Die geen angst voor de ander hebben,
maar de vervaarlijke vertrouwenssprong durven te nemen.
Afgelopen jaren staken overheden en individuen veel geld in het draaglijker maken van woon-werkverkeer door in van alles te investeren.
Van ruis onderdrukkende hoofd telefoons tot ruimere stoelen, tot stilte coupés.
Met altijd de boodschap: blijf vooral zo ver mogelijk weg van andere mensen als de ruimte toelaat.
Maar door te liften ontdek ik het opnieuw,
Mijn welzijn hangt niet alleen af van hechte banden.
Het zijn juist de bijfiguren van het dagelijkse leven
De interactie met de vreemde.
Die het verschil maken.