Vergaderen in Frankrijk?
Dat lijkt geen overleg, maar een theatervoorstelling.
In Nederland betekende vergaderen:
iedereen aan het woord laten, schaven, polijsten, compromissen sluiten
en uiteindelijk met een besluit de deur uit.
Nou, hier werkt dat dus anders.
Neem de planning.
Met een beetje geluk ontvang ik een week van tevoren een uitnodiging.
Zonder agenda, uiteraard.
Die wordt namelijk ter plekke bedacht.
Wist ik veel.
Naïef als ik was, dacht ik dat ik het gebruik van de wasmachine bij Croix kon aankaarten.
Mooi niet.
Zo’n punt breng je pas in bij de rondvraag.
Wat vervolgens gebeurt?
Een explosie van meningen.
Over wasmachines, elektriciteitsprijzen, de buurman die zijn heg verkeerd snoeit en het onrecht van de wereld in het algemeen.
Iedereen praat.
Tegelijk.
Een besluit?
Natuurlijk niet.
Het doel is niet om knopen door te hakken, maar om de ander te overtuigen van je eigen gelijk.
En ondertussen een gezonde chaos te creëren.
De Franse Revolutie is hier niet voor niets ontstaan.
Vergaderen blijkt een kwestie van welsprekendheid en retoriek.
Lange monologen worden gewaardeerd.
Er wordt geknikt, gegromd, gezucht.
Heel veel. En besloten?
Nauwelijks.
Veel woorden, weinig daden.
Directe kritiek?
Not done.
Meedenken zonder dat je officieel het woord hebt gekregen?
Levensgevaarlijk.
Dat kan zomaar worden opgevat als een aanval op de leidinggevende,
en voor je het weet ben je onderwerp van de volgende vergadering.
Stem verheffen?
Onbeschoft.
Maar eten tijdens de vergadering?
Absoluut.
Terwijl ik me in alle bochten wring om te luisteren, te praten én mijn gateau fatsoenlijk weg te werken, keken mijn Franse collega’s niet op of om.
Multitasken met eten is een Franse gave.
Naast een vlekkeloze beheersing van de Franse taal, blijken savoir-être en savoir-faire minstens zo belangrijk.
Wanneer zwijg je beleefd en wanneer zet je je betoog kracht bij met een dramatisch welgeplaatste stilte?
Wanneer knik je begrijpend en wanneer laat je een betekenisvolle ‘hmm’ ontsnappen?
Het zijn subtiele spelregels, die ik pas na inmiddels vele vergaderingen begin te begrijpen.
Misschien moet ik blijven oefenen.
Maar eerst nog even overleggen over die wasmachine.
Of is het daar eigenlijk al te laat voor?