Geheugenflarden uit een verleden.
Een jaar of zes ben ik.
Mijn ouders aan tafel, ze willen iets vertellen.
Iets leuks.
Zeggen ze.
Wij gaan verhuizen.
Geen valsere vriend dan de herinnering, maar ik zie het tafereel nog voor mij.
Mijn moeder, die probeert wat krom is recht te buigen.
Mijn vader, die na het bericht de krant opvouwt en zonder een woord te zeggen de kamer uit loopt.
Almelo ontsnapt aan mijn vingers.
32 jaar duurt mijn afwezigheid.
Almelo.
Een woord dat emoties oproept.
Een ingewikkeld onderdeel van mijn leven.
Afgelopen maandagochtend realiseer ik mij dit opnieuw als de stad de 2e pagina van de Volkskrant haalt.
Een druilerige zondag in een coronabrandhaard.
Maar in Almelo gaat de koopzondag gewoon door.
En dat terwijl één op de vijf Twentenaren die zich laat testen ondertussen een positieve uitslag krijgt.
De morele eisen die het RIVM verzint blijken op de koopzondag volledig voorbij te gaan aan deze stad.
De eisen staan kennelijk in geen verhouding tot hun werkelijkheid.
De echte wereld is niet de wereld van Almelo.
Een koopzondag kan binnen de huidige regels makkelijk aldus de burgermeester.
Heerlijk zo’n burgemeester die zich op de borst slaat, en in dezelfde week het landelijke nieuws haalt met pleidooi voor totale nieuwe Lock down.
Ja- Almelo is meervoud.
En eerlijk gezegd weet ik na al die jaren nog steeds niet van welk Almelo ik hou.
Er zijn veel wegen om iets van de wereld en mijn kleine aandeel daarin te leren begrijpen.
De verschillende periode in Almelo zijn daar voor mij een onderdeel van.
Het Almelo wat ik destijds verliet was in de war.
Een stad die zich naar binnen keerde na het uiteenspatten van het textiel imperium.
Onzeker over zijn steeds kleiner wordende rol.
Een stad bang voor nieuwkomers die blijvers blijken te zijn met een vreemd geloof.
Een stad met vrees voor te veel van buiten.
In Almelo word je wakker.
Schuurt armoe tegen rijkdom aan.
Verhevigt zich het leven.
Er zijn essentiële dingen die mijn leven met deze stad verbinden.
Misschien hou ik nog wel het meeste van Almelo omdat ik er nooit bij zal horen, hoe ik me ook aan pas.
Maakt de stad mij tot de vreemdeling die ik eigenlijk wil zijn.
De stad is een harde stad.
Negentien jaar geleden kwam ik terug in een plaats die ik zelf in mijn hoofd had verzonnen.
Achteraf is alles logisch, een rechte lijn naar de dag van vandaag.
Ik wilde terug naar de stad, die ik als kind moest verlaten.
Maar inmiddels brandt de noodzaak.
Wil ik weg uit het met zich zelf in de knoop liggende stad.
De echte-grote wereld weer in.
.
Dit bericht (inclusief de bijlagen) kan vertrouwelijk zijn. Het is niet toegestaan om dit bericht, geheel of gedeeltelijk, zonder toestemming te gebruiken of te verspreiden. Indien dit bericht niet voor u is bestemd, wordt u verzocht de afzender van de onjuiste adressering op de hoogte te stellen