Een dokter trouwen kon geen kwaad,
dacht ik.
Zo’n mens van formaat, een indrukwerkende professional die je tegenkomt op belangrijke momenten in je bestaan.
Nou, daar sloeg ik in mijn leven toch de plank flink mee mis.
Want die dokter?
die besloot gewoon zelf op een dag nooit meer zijn eigen vrouw en dochters te behandelen.
Had die ie wel gehad, zei die.
Na jaren werken als vaak enige arts in kleine bush-hospitaaltjes op ‘t platteland.
Helaas voor deze dokter.
Dit besluit werd (t)huis niet geaccepteerd.
We toonden wel begrip hoor,
dat wel.
En lieten ons ook wel officieel inschrijven bij een ander.
Maar we gingen nooit.
Met als resultaat dat wij in tegenstelling tot al zijn andere patiënten niet op zijn netvlies gebrand waren.
En dat hij ons, als wij al eens aanklopten, vrij summier behandelde (“zie t even twee weken aan”),
Tijd was de vriend van deze huisarts.
Maar zo redeneerden wij,
na lange dagen is het natuurlijk moeilijk accepteren dat er ook nog iemand in je eigen huis ziek is.
Daarnaast leerden wij ook dat huisartsen zijn opgeleid om vooral irreële angsten te bestrijden.
En dat dit wel de reden moest zijn dat we er altijd wat bekaaid vanaf kwamen qua pillen en ziektewinst.
Ik bedoel: ik had het dus kunnen weten,
vorige week,
toen ik al twee dagen vrij beroerd was.
Want deze dokter, geroemd om zijn bereikbaarheid en levenslange contact met familie en patiënt,
begon uiteraard- hoe kon het anders- met de ontkenning.
Nou doen elkaar tegensprekende virologen niemand goed,
dus ook deze huisarts niet,
En zelf leed ik ook aan coronamoeheid.
Dus het beleid - niet testen – ik begreep ‘t wel.
Altijd maar die angst, we blijven aan de gang,
Het was Jongste die uiteindelijk ingreep,
Door te zeggen dat juist wij- haar ouders- het goede voorbeeld moesten geven door wel mee te gaan in deze angst epidemie.
Ik was de draad in deze redenatie kwijt (koorts) maar haar vader niet. Jongste had gelijk.
Hij mocht en kon niet langer wegkijken en dus paste hij de gouden regel voor huisartsen toe.
Meer leed voorkomen én op het juiste moment aanwezig zijn.
De zelftesten werden tevoorschijn gehaald.
Et voilà.
Daar was ie dan eindelijk,
ondanks twee vaccinatie rondes en een booster:
de beruchte ziekte in mijn lichaam.
Op het moment van schrijven sluit ik mijn Covid-quarantaine af.
Man nog (net) niet.
Maar het einde van dit pandemische eindspel lijkt ook voor ons toch nu echt eindelijk in zicht.