Stel je voor.
Op een dag neem je om 10.30 de trein vanaf Nîmes,
en 13.45 (!) stap je uit op Paris Gare de Lyon.
Oh-ja en je neemt mee: een klein rugzakje en goede schoenen.
Want daarna loop je het station uit om naar Paris Gare du Nord te gaan.
Daar komt Jongste namelijk aan.
Vanuit Amsterdam.
En daar heeft dat prachtig lief kind in de buurt een hotel geregeld,
dus we checken in, doen een opfris en trekken iets leuks aan.
Et voilà.
Parijs met Pinksteren.
Met deze keer op het Program :
Musée d’Orsay, L’Atelier des Lumières.
Maar ook vooral fancy plekken met goede keukens en super aantrekkelijke cocktail kaarten.
Want de stappenteller tikt er toch iedere dag al vrij snel de 10.000 aan.
Parijs.
De stad met vier miljoen inwoners, zes keer zo groot als Amsterdam.
Een absoluut verschil zal het zijn.
Tussen Parijs en ‘mijn’ Cevennen.
Parijs heet niet voor niks de lichtstad.
De duisternis is in Frankrijk gereserveerd voor het platteland.
Een boeiende vraag die vaak gesteld wordt is, of dit ook geldt voor het licht van de cultuur.
Of de Cevennen in dat opzicht ook in het donker leeft.
En mijn eerlijke antwoord hierop is ja.
Want hier vind je echt niet voor ieder wat wils.
Hier is niet voor iedereen een tentoonstelling die bij hem past.
Tuurlijk, er zijn op het platteland ook intelligente creatieve mensen met een esprit.
Van Gogh en Monet werden per slot wereld beroemd met kleur van lucht en zonnestraal als inspiratiebron.
Maar voor de echte ontmoeting van hun arbeid moet ik naar Parijs.
Hetzelfde geldt voor de haute cuisine.
Ja, ik weet dat sommige mythes niet stuk zijn te krijgen,
maar ik probeer het toch opnieuw.
De internationale en onberispelijke reputatie van de Franse keuken geldt niet voor dit hele land.
In de Cevennen zijn geen grote Franse brasseries met rode banken en spiegelwanden en heen en weer rennende obers met op de kaart omelette du fromage, fruit en koude witte wijn.
De lijst met goede restaurants is hier niet eindeloos.
Ja, ook dit is een land van contrasten.
En dus verheug ik mij komend weekend op dat andere Frankrijk.
Op die lunch in een bistro, het diner in een restaurant, de musea en minimaal één groot warenhuis.
Tja, dan maar wel weer even in een rij staan.
Maar in Parijs hoef ik dan weer geen tijdschrift te kopen om te weten wat de laatste mode is.
Want dat loopt, terwijl Jongste en ik op een levendig terras zitten, allemaal zo voorbij.