"Houden jullie het nog een beetje vol ?"
vraagt landgenoot.
Lange broek, trui, regenjas,
buideltasje op de buik,
sandalen.
Landgenoot loopt een avondrondje,
net als ik.
Maar :
Il y a une différence entre nous.
Ik woon hier permanent en zij heeft een maison d’éte.
Haar capuchon is overigens wel begrijpelijk,
want ook Frankrijk wordt geplaagd door grijze regenachtige luchten en graden onder normaal,
al is niets vergeleken bij Nederland.
Wat een druilige poldermoesson daar,
gewoon niet te doen.
Landgenoot luistert ondertussen ongeduldig naar mij.
"Of ik dan toch niet erg alleen ben zo’n heel jaar hier?"
Ja.
Heerlijk.
Nou-ja-eh-meestal -dan.
Want mijn leven als moeder bestaat door mijn keuzes wel steeds opnieuw uit afscheid nemen.
En eerlijk is eerlijk,
toen ik deze week hoorde dat ik in de zomer niet bij Oudste ben met wie ik wel graag wil zijn,
moest ik slikken.
Nou-ja-huilen-zeg maar.
M’n Oudste.
Mijn Mondiale Nomade.
Opgegroeid buiten haar paspoort land in meerdere culturen.
Van wie thuis het ontroerende concept is van herinneringen op elke plek.
De dame die er van houdt om vrienden te maken over de hele wereld,
verhalen en kennis te delen en te eten en te drinken.
Kenya, Zambia, Mozambique, China, Zuid Afrika, Suriname en nu Saba.
Reizen, verhuizen, anticiperen op nieuwe avonturen.
Dat is haar ding.
Nog lang geen zin om een huis te kopen zoals iedereen van haar leeftijd,
omdat een hypotheek haar vast houdt.
Nee, spontaniteit is haar beste vriend,
En pit.
Ok.
Ze heeft het niet helemaal van een vreemde.
Haar ouders kochten hun eerste huis toen ze veertig waren en zagen de hele wereld lang als een potentieel thuis.
Maar er is wel een kleine prijs.
Dat weten we beiden.
En dat is elkaar langere tijd soms niet zien.
Maar dat zeg ik niet tegen landgenoot.
Ik zeg niet,
dat er wel heimwee is,
of dat heimwee ook een voorrecht is.
Omdat er altijd herrinneringen zijn waar Oudste en ik op terug kunnen vallen.
Nee,
ik zeg het niet.
Ik zeg :
Het wordt alleen maar beter de komende dagen.
Het wordt echt zomer.