Dit jaar lijkt een soort heen en weer forenzen jaar tussen het ene levensgevoel naar het andere.
Naar Frankrijk verhuis je niet zomaar,
Dus wordt er-ondanks corona veel & vaak, heen & weer gereden.
De fundamentele ambivalentie aan onze beslissing om zo te gaan leven voel ik.
Zijn Man en ik –peins ik- niet een soort hippe luxe polygame bewoners aan het worden?
Mensen die ervoor kiezen maar niet te kiezen.
Met aan de ene kant een comfortabele plek in Nederland.
Dus waarom tegelijkertijd ook dan weer back to basics naar Frankrijk willen.
Vraag me niet waarom.
Maar steeds vaker voel ik dat er keuzes gemaakt moeten worden.
Merk ik dat het leven in de Cevennen fijn, simpel, overzichtelijk is.
Ja, tijd in de auto kun je uitstekend als reflectie moment gebruiken.
En hoe dichter wij bij onze nieuwe plek komen, hoe verder wij ook de wereld van Corona achter ons laten.
Wat een verademing.
Het isolement, de ruimte en daarmee dat gevoel niet continue voorzichtig te hoeven zijn.
Het is bovendien goed om ergens gast te zijn, je moet extra je best doen, voorzichtig zijn want je kunt nergens aanspraak op maken.
Man start gemotiveerd, iets- wat nerveus met de afgesproken stage in het naburige Besseges.
Voelt hij zich wat betreft zijn vakgebied direct als een vis in het water,
het verstaan en spreken met de patiënt blijkt toch niet helemaal “tout va bien”.
Mijn troost met ”ach achter flexiglas en mondkap versta ik ook niemand“ helpt niet echt.
Man is ontevreden.
Man blijft ontevreden.
Man boekt direct een extra taalcursus in november.
En eerlijk is eerlijk de taal maakt van mij ook een ander.
Ik maak mij wijs dat ik verlegener ben, bedachtzamer zoekend naar woorden, wat mij bevalt.
Maar de realiteit is toch, wil ik aansluiting bij de Fransen, ik toch echt flink aan de studie moet.
Met de beslissing dat het huis in Quatre Bras geen eenduidig vakantie huis zal zijn, besluiten wij dat er andere investeringen moeten worden gedaan.
Goed kunnen laptoppen, badderen in ons onthaastingsparadijs zijn slechts twee van onze wensen.
En dus worden wezenlijke veranderingen definitief besproken.
Het leef vertrek zal worden gedomineerd door een l’escalier naar het volmaakte dakterras.
En naast een echte houtkachel, vloerverwarming, een schrijftafel voor het raam, met dat Franse balkon.
Op de zonnige binnenplaats bepalen wij definitief de entree van ons huis.
Natuurlijk ergens komt het moment dat Man en ik op eigen benen moeten staan.
Maar voor nu zijn er hulptroepen.
Hulptroepen bij het bureaucratische parcours dat wordt afgelegd om inwoners van Les Brouses te worden.
Zijn er mannen met cementmolens, met verstand van kozijnen en boomzagen, mannen op stijgers.
De droom om nog een gedeelte van Quatre Bras er bij te kopen laten we niet rusten.
Omdat ons leven (tja) toch niet helemaal in twee kamers en een keuken past.
Maar eerst hopen en bidden dat het virus de komende maanden de verdere verbouwing niet verstoord.
We rijden zo traag als mogelijk terug naar Nederland.
Nog een nacht verschuilen wij ons in Frankrijk.
Nog even niet terug.
Als we Nederland binnen rijden horen we als eerste nieuws op de radio de dagelijkse hoeveelheid doden.
Acht meer dan de dag ervoor.