Ik keek weer eens naar “ik vertrek”
en dacht..
Waarom emigreert een mens toch ?
Nederland is namelijk echt één van de beste landen ter wereld om te wonen.
Al wonen er teveel mensen, is er teveel asfalt en teveel beton.
Het blijft een welvaartsland met een democratie(yep) en een rechtsstaat.
En dat is maar voor een klein deel van de wereld bevolking weggelegd.
Maar toch,
ik vertrok.
Een ook bij mij de realiteit dat ik weinig kaas had gegeten van een leven op het platteland.
Nou ja, ik had wel in Afrika gewoond, waar het ook o.k. was om binnen te blijven als de zon schijnt.
Maar toch.
Anders.
Nu, na drie jaar, weet ik dat Frankrijk een soort parallelle wereld is.
Alleen eentje met een andere taal een ander klimaat en andere manier van leven.
En dat laatste dat komt door het leven á la campagne.
De lucht is er frisser, het uitzicht verder en die joekel van een tuin met onbekende struiken en bomen.
S 'nachts hoor ik er hooguit een verdwaalde haan, die kan opeens beginnen te kukelekuen
waardoor de hond op een erf aanslaat en daarna weer antwoord geeft op de echo van zijn eigen blaf.
Rust is een ander begrip.
En zitten-het nieuwe roken in Nederland- dat is er niet bij.
Voeten en handen in de aarde.
Lopend achter een kruiwagen.
Bomen snoeiend, cement makend, hout slepend, vuur stokend.
Weinig dingen gaan in een keer goed.
Maar dit jaar is de zeven kub hout voor winter 2025 al opgestapeld.
Het lekkende dak is eindelijk voorgoed gerepareerd door een couvreur.
Tot mijn verrassing voelt dit leven als een match.
Want als het regent en de grond verandert in een modderpoel,
trek ik mijn laarzen aan en banjer door de tuin om sporen van zwijnen uit te wissen.
Dat is trouwens in drie jaar maar een paar keer voorgekomen,
dat het dagen achter elkaar hier regent.
Vooral vervelend voor als er bezoek is.
Maar de komende week wordt deze regen opnieuw voorspelt.
Vijf dagen lang.
Printemps laat op zich wachten.
"Exception Française" zegt buurvrouw Babette,
die al dertig jaar het weer bij houdt in haar schriftje.
Het zal de tuin goed doen,
gaat het door mij heen,
en meteen daarna het feit dat ik mij nooit eerder in mijn leven om een tuin bekommerde.