Frans sprak ie eigenlijk niet, nee.
Toen hij besloot naar de Cevennen te verhuizen.
Maar zo vasthoudend als hij in zijn werk is,
zo vasthoudend was ie naar mij toe:
Tuurlijk,
er waren zeker 1000 redenen om in Frankrijk te wonen.
Maar ook één om het niet te doen.
Want bij hem gold namelijk qua werk niet:
de koek is op, het kaarsje is wel opgebrand.
Nou ja, misschien een beetje,
qua papierwinkel, diensten of management taken.
Maar werken wilde ie.
Dat ambacht van huisarts.
De verbinding met mensen, luisteren naar hun verhalen, omgaan met hun leven.
En oud worden is tenslotte geen ziekte.
Voor oud worden moet je simpel weg sterk zijn.
En dus hij schrapte de woorden “nog” en “niet meer”.
En alle vooroordelen over zestigplussers :
vergeetachtig, traag, minder flexibel.
Sociaal op punt nul, met beperkte Franse woordenschat en mondkapje begon ie weer van voren af aan.
Op 't Franse platteland waar lokale dokters liever de stad opzoeken en dus buitenlanders welkom zijn.
Opnieuw stagiaire.
Het was wennen voor deze therapeutische minimalist.
Die zelf voor een hoop dingen die hij voelt zegt: “mwah ik ga niet naar de dokter”
“Even afwachten maar, het komt vast vanzelf weer goed. “
En kun je je in een ander land als ambitieuze man prima redden met Engels.
Hier niet.
En dus moest hij soms lang(er) nadenken over wat hij zeI.
En soms zei ie dan maar niks,
omdat ie niet wist hoe hij iets moest zeggen.
Dommer overkomen dan je in werkelijkheid bent.
Maar langzaam kwamen de woorden bij wat ie dacht en wat ie voelde.
Bleek hij de nuances in een Franse zin te kunnen leggen.
En nu, na een intensief jaar Frans leren is de stroperige bureaucratie bijna overwonnen en
mag ie starten als huisarts.
In het centrum van Besseges.
In een groepspraktijk waar alles op recept gaat.
Dus ook de paracetamol.
Daarbij voldoet ie in ieder geval vast aan één van de clichés die de ronde doet over Franse dokters:
iedereen krijgt een recept mee.
Want als een Fransman zonder medicijnen de deur uitgaat,
deugt de arts niet.
Tja, emigreren naar een ander land,
en daar je carrière willen voortzetten,
is niet alleen maar rozengeur en maneschijn.
Of in zijn geval:
niet langer de strenge poortwachter voor de specialistische zorg zijn.
En niet zeggen dat je toch echt een dubbele afspraak moet maken als je met twee klachten komt.
Net als winkels, apotheken en officiële diensten in Frankrijk zijn ook dokterskantoren in de avond en t weekend gesloten.
Bel je het noodnummer.
Net als overdag voor de acute zorg.
Nee, volgens de Nederlandse standaard werken zal niet lukken op t Franse platteland.
Uiteraard,
het is nooit te laat voor wat rebellie,
Maar het advies opgedaan (1987) aan het KIT tijdens de tropenopleiding is ook nu van toepassing:
Hou oren en ogen open de eerste zes maanden in den vreemden.
Maar hou je commentaar op 't systeem (nog)maar even voor je.