Ik ben een kerstfreak.
Echt alles er aan vind ik leuk.
De hele maand december voel ik mij een soort Oprah.
Dit zou een prachtig kerstverhaal kunnen zijn met kerstboom, lekker eten, dierbare mensen,
en dat is ook zo.
Maar het is toch anders.
Het heeft lang geduurd voor dat ik in het echte Kerstgevoel ging geloven.
Want ooit was het anders.
Nog zie ik mijzelf op de bank zitten, een jaar of twaalf zal ik geweest zijn.
Mooie kleren droeg ik.
Nee -niks geen oh zo lelijke gemakkelijk zittende kersttrui.
Een Nordman of een Blauwspar?
Geen idee, toen was het gewoon een kerstboom .
Mijn vader kocht hem, deed hem in een groene plastic standaard en knipte de top eraf voor de piek.
Hun hele leven lang deden mijn ouders met diezelfde Kerstversiering.
Kerstcadeautjes?
Geen denken aan.
Alleen met Kerst rook mijn moeder naar L’Air du Temps en mijn oma naar 4711.
Het Kerstontbijt bestond uit witte broodjes en een kerststol.
En daarna de kerk.
Stille Nacht Heilige Nacht.
En laat ik vooral niet de unieke culinaire vondst van mijn moeder vergeten: glühwein met vruchtjes uit blik.
Wij waren geen gezin dat het gezelschap van anderen met Kerst opzocht.
Er hoefde niets.
Maar er mocht ook niets.
Ja, de leegte voelen.
Dat mochten we. Waardoor het ieder jaar net niet wilde lukken met Kerst.
Het Kerstgevoel kwam pas echt over mij heen toen ik de verpleging in ging.
Fundamenteel is ieder mens kwetsbaar, maar samen sterk.
Ik denk dat ik dat toen voor het eerst voelde; in die nachtdienst als leerling verpleegkundige.
Het ziekenhuis als herberg, voor mensen die niet thuis konden zijn maar toen ook voor mensen die met de kerstziel onder hun arm liepen.
Aan zo’n opname merk je dat je onder katholieken bent , Clara
Woorden van Ciel.
Ciel: fulltime avond en nachthoofd, haar hele leven.
Ciel was allemachtig.
Ciel keek dokters die aarzelden over zo’n vreemde opname aan,
met een hart en nieren doorvorsende blik.
En toch nemen wij nu deze patiënt op, dokter.
Het is weliswaar niet volgens de regels maar het is wél nodig.........
Ciel bracht het echte Kerstverhaal in de praktijk
Ik geloof overigens niet dat zij dit geleerd had.
Dit was haar aangeboren.
Door Ciel weet ik dat je Kerst helemaal niet ‘viert’.
Kerst komt over je heen.
Soms alleen.
Soms in ontmoetingen.
Maar echt zelden bij die gestylde tafel met het geteste vijf gangen menu en de kriebelende panties.