En toch, als de dag van gister herinner ik mij het moment waarop ik mij bewust werd van mijn lichaam.
Een jaar of tien was ik, we hadden sportdag met de hele school.
Een groep meisjes zittend op een bankje.
De ogen van een van hen voelde ik prikken en ja-hoor plots zegt zij : weet je, ‘als jij zo zit heb je vetrollen’.
Vol verbazing keek ik naar mijn buik en zag de bedoelde plooien.
Ik was een kind en mijn lichaam was tot dat moment nooit iets geweest wat wel of niet ‘mooi’ was.
Maar door de wijze waarop dit werd gezegd kwam de eerste bliksem-mode-flits bij heldere hemel binnen: “vetrollen, die horen er niet”.
Het (verknipte) schoonheidsideaal kreeg ik vanaf dat moment consequent door mijn strot geduwd: dik(ker) én mooi is niet aan elkaar gekoppeld.
Dat alleen vrouwen massaal gehersenspoeld zijn realiseerde ik mij toen Man recent kleding kocht.
Zijn uitgekozen overhemd was te klein, maar zonder een spoor van gêne, klonk vanuit het pashokje:
'Zeg eh is er ook een maat groter?"
Kijk-dit-doen-wij-vrouwen-never-nooit-niet-dus.
Wij komen dat pashokje uit, staren in de spiegel, lijden, zuchten en zeggen met veel gevoel voor drama:
OMG, ik-moet-echt-echt-echt-eerst afvallen.
Dan nog iets: wel eens een man het goed bedoelde complimentje horen geven:
“Dat jurkje staat je mooi, het kleed je erg af !”
Nee-dus.
Dat doen alleen wij vrouwen.
Om nog maar te zwijgen over het feit dat wij ons in een rubber duikpak dat twee maten te klein is hijsen omdat juist dat jurkje wel aan te kunnen.
Waarom gaan wij aan de corrigerende onderbroek als we constateren dat we te veel kaas hebben gegeten?
Bestaat er überhaupt corrigerend ondergoed voor mannen?
Afgelopen 50 jaar is de keuzevrijheid voor vrouwen enorm toegenomen, echter de onzekerheid over het uiterlijk is groter dan voorheen.
Niet de eigen persoonlijkheid is de maat van alle dingen.
Nee, vrouwen van nu moeten en mooi en slim en autonoom (in die volgorde) zijn.
Tijd voor verandering.
Want vrouwen lijden onder het beeld dat mooie-slimme-autonome vrouwen slanke vrouwen zijn.
De Nederlandse vrouw had in 2001 (!) gemiddeld al maat 44.
Die maat zou verdorie medium moeten heten in plaats van large of extra large.
Ik weet het, mijn opvoeding zit er op, maar met terug werkende kracht had ik dochters nog beter kunnen leren dat ze goed zijn zoals ze zijn.
Met het lichaam dat zij hebben gekregen.
En dat ze vooral moeten leren dat ze goed voor dat lichaam zorgen.
Dat een killerbody niet hoeft, dat je ook ijdel kunt zijn met brede heupen, grote borsten en buik waar kinderen in hebben gezeten.
Ik weet het, het is een wishfull thinking te denken dat dunne vrouwen uit de mode zijn.
Dat spontaan maatje 46 voortaan in de rekken zal hangen.
Maar het is kiezen of delen.
Ik was nooit maatje 36, never-was, never-wil
Dus wil ik een lijf of wil ik een leven?
Van af nu mijn hele leven slank met gestoomde makreel zonder mayonaise?
En nog alleen maar dromen van lasagne en bitterballen.
Of een beetje mollig met op zijn tijd en een tompoes voor je neus.
Ik heb gekozen.
No killerbody
En zullen we dan ook in vredesnaam ophouden met het bekritiseren van elkaar ?
Want daar wordt niemand een gelukkige eter van.