De beste reistijd voor Frankrijk?
Nu.
Direct komen,
tot Oktober blijven.
De Goden-zij-dank!
Frankrijk is weer terug bij oude tijden.
Want ik houd er van : die Nederlandse toeristen.
Heerlijk mij vergapen en verwonderen aan deze kudde,
vanaf mijn ideale verstop plek: de kringloop winkel.
Leent zich namelijk uitstekend als openlucht museum.
Niet te massaal.
Want uiteraard staat deze Reclycerie in geen reisgids vermeld.
Dus net voldoende mensen om gade te slaan en te volgen.
Hoe ik ze herken?
Oh, das zo gemakkelijk.
Om te beginnen:
De Nederlandse toerist is bar slecht gekleed.
Dus al is het pas Mei,
deze toerist (m/v) loopt wijdbeens rond in korte broek met hoedje én
de nooit te missen teenslipper.
Of sokken bij de schoenen die zonder sokken horen gedragen te worden.
En oh ja, ze noemen hun partner vaak niet bij de voornaam maar, schat of zoiets.
Dacht ik nog dat je op reis gaat om de wereld van een andere kant te bekijken?
Noppes.
De Nederlander gaat op vakantie om hemelhoog te prijzen dat ie in Nederland woont.
Daarbij overigens denkend, dat niemand in den vreemde hem toch verstaat.
En dus luid roepend over t dak van de Kringloop zeggen:
'" dat- dit- toch- echt wel een keer gemaakt mag worden.
of zou brocante gewoon “Frans” voor kapot zijn "?
En dan de andere categorie, de groep die bij alles roept:
" Nou jaaaaa kijk nou toch eens, dat zie je in Nederland toch echt niet meer "
Zo’n leuke zinken bak.
Mijn rol in dit theater is die van prototypische toeristen ontkenner.
Werkelijk alles doe ik om niet De Toerist te lijken.
Ik poets, ik boen, ik sjouw en tracht Frans te praten.
Want integreren moet ik tenslotte.
Dus bedachtzaam en alert met alle zintuigen op scherp werk ik stug door.
Totdat de Nederlandse toerist mij ziet en ontdekt dat ook ik uit Nederland kom.
En de lofzang over Nederland begint.
Hoe netjes dat land is georganiseerd en hoe luidruchtig de Fransman toch is.
En dan kom ik toch in een situatie waarin ik Frankrijk verdedig.
Omdat bij alles wat wezenlijk is in Het Leven,
het hier in de Cevennen echt beter is.
Het eten, de wijn, het weer, de markten, de Franse allure.
"Tout" wat eigenlijk niet in geld is uit te drukken.
Allicht is mijn zonzijde dat ik hier vrijwillig werk.
Niet verbonden met het economische Franse systeem.
Want hoe anders zou het zijn als ik iedere ochtend voor de helft van het Nederlandse salaris in het Maison de Retraite zou werken.
De buitenstaander dus.
Een positie om te koesteren.
Dus ja, uiteindelijk blij(f)k ook ik een toerist.