Ik ben een echte, vrijgevochten, ietwat eigenwijze Blaauw
Trots op de van oorsprong Groningse naam, er hangt een gevoel aan.
Mijn relatie met degene van wie de naam afkomstig is, is namelijk mijn vader.
Zolang hij leefde was hij aanwezig, ook al was hij vanaf mijn geboorte tot mijn 18e, toen ik het huis uit ging, door de week afwezig.
Ik heb me moeten zien te redden met wat ik van hem in die jaren heb gezien, wat ik heb geleerd, wat ik weet.
Eerlijk gezegd maakte mijn dochterbril hem denk ik, lang ‘groter’ dan hij in werkelijkheid misschien wel was.
Want zoals veel vaders in de jaren 60/70 heeft hij eigenlijk nauwelijks bijgedragen aan huishouden of aan de verzorging van mij of mijn broer.
Dat was (niet vrijwillig) het domein van mijn veel intellectuelere geëmancipeerde moeder.
Mijn vader stierf jonger dan ik nu ben.
Ik besloot jong, ik hou zijn naam, want zolang zijn naam duurt is hij ergens.
Wat er ook zou gebeuren hoe vaak ik ook zou trouwen, mijn achternaam blijft zijn naam.
Dat was toen het eenmaal zover was nog best wel een heel gedoe overigens omdat voor elkaar te krijgen.
Ik moest in de pen klimmen, en een formeel verzoek in dienen bij de gemeente.
En dan nog werd –en word!- ik in officiële berichten van de overheid en anders instanties vaak aangeschreven met de naam van Man.
Terwijl Man nooit berichten krijgt onder mijn naam.
Om nog maar te zwijgen over het feit hoe vaak ik niet gevraagd word of Blaauw mijn meisjes naam is.
Vragen “ze” trouwens ook nooit aan Man of zijn achternaam zijn jongensnaam is.
Zijn naam aannemen, door het leven gaan als ‘de echtgenote van’ is iets waar ik nooit naar heb uitgekeken.
En mij verbaast het nog steeds als ik jonge hoogopgeleide zelfstandige vrouwen in mijn persoonlijke beroepsmatig omgeving na hun huwelijk als de wiedeweerga de naam van hun man zie aannemen.
Waarom geven die vrouwen hun naam op ?
Waar komt toch deze behoefte vandaan?
Vorige generaties vrouwen hebben er juist voor gevochten om na hun huwelijk hun eigen naam te kunnen blijven voeren.
Zij wilden niet langer worden gezien als een verlengstuk van hun man, maar als zelfstandig persoon.
Het recht om je eigen naam te houden was onderdeel van de strijd voor gelijke rechten.
Waarom zou je in vredesnaam de identiteit van een ander willen aannemen?
Recent las ik dat de Nederlandse Taalunie, die normaal geen nieuwe woorden verzint, een nieuw woord heeft bedacht.
Het woord meisjes naam op de formulieren bracht namelijk getrouwde mannen (!) die de naam van hun echtgenoot of echtgenote aannemen in een lastig pakket.
Een ambtenaar, die ongemakkelijke situaties op dit gebied had meegemaakt, vroeg de Nederlandse Taalunie een nieuw woord te verzinnen.
En toen kon het.
Meisjes naam werd geboortenaam.
Door te trouwen krijg je er hooguit een naam bij: de huwelijksnaam.
Eindelijk afscheid van een irrationeel ritueel.
Liefde is niet iets wat je kunt beschrijven in achternamen.
Mijn naam is wie ik ben.