Om maar meteen met de deur in huis te vallen.
Mood du moment is opruimen.
Aangezien er over een maand of drie verhuisd wordt.
En lijden aan uitstelgedrag geen optie meer is.
Nu is het zo dat ik in een huis woon met veel ruimte.
Flinke woonkamer, diepe kelder, drie slaapkamers, werkkamer voor beiden, walking closet voor mij.
Daarnaast tuin met zowel tuinhuis als garage.
En dat, dat komt allemaal heel goed uit, want ik houd van spullen.
Confession one:
Ik koop graag en veel met als resultaat een flinke berg jurkjes en teveel borden om van te eten.
Confession two:
Naast dat kopen ben ik huishoudelijk ‘heel makkelijk’.
Kan de deur nog dicht?
Prima.................
Nu hoor ik je denken, waar gaat deze blog in hemelsnaam naar toe ?
Beetje opscheppen over al die spullen ?
Zoiets?
Neen!
Het sleutelwoord in deze blog is bergruimte.
Eerlijk gezegd, terugkijkend, toegevend; mijn hele leven heb ik al veel bergruimte.
En dat? dat is zowel een zegen als een vloek.
Zolang ik hier woon en dit huis nog van ons is, is het natuurlijk een zegen.
Volwassen kind naar China?
Ach- kind zet de dozen hier maar neer, wat maakt het uit.
Maar nu er verhuisd wordt naar Frankrijk,
en het plan is om dit op den duur te verkopen, is het een vloek.
Daarginds is namelijk weliswaar sprake van veel tuin, en zwembad en een schuur,
maar er is geen diepe trapkast en de zolder is voorlopig logeerruimte.
Het betekent dat de komende tijd in het teken staat van "ontspullen".
Helemaal hip op dit moment.
Omdat naar het schijnt- je-jezelf af en toe uit je comfort zone moet duwen.
En dat doe ik graag.
Maar de realiteit is ook dat ik een stevige verzamelaar en rotzooimaker ben.
En dat huishouden "an sich" niet mijn hobby is.
Het is 10 jaar geleden dat ik het laatst in de ban van opruimen was ook in het kader van een verhuizing.
Ik poetste en fladderde door het huis.
Herinner mij de aan verslavende grenzende opwinding van weer een rommelig kast.
Maar toch als ik nu op de zolder kijk…...
zie ik dat de ballast uit het verleden gewoon ongebruik van de ene plek naar de andere is verplaatst.
En dus moet ik mijn innerlijke Marie Kondo channelen omdat voorgaande pogingen roemloos zijn gestrand.
Ferm pakte ik dus deze week deze klus ter hand.
En begon bij keuken en kasten.
Geloof het of niet: drie kasten stonden vol borden, bakjes en soepkommen,.
Nu zijn rommelige mensen wel weer vaak creatiever en vrijer en minder geremd.
En is mijn brein gek op veranderingen.
Dus ik orde en sorteer dat het een lieve lust is.
Op kleur heb ik zo bedacht.
Ben je geel of bla(a)uw dan mag je mee naar Frankrijk.
De rest blijft waar het is (of hup naar de kringloop of marktplaats).
Het komt goed.
En ik beloof mijzelf plechtig.....
Ik. Mag. Nooit. Meer. Klagen. Over. Te. Weinig. Bergruimte.