Ik wil altijd weg.
Eigenlijk weet ik nog steeds niet zo goed wat dat is of waar dit door komt.
Een aangeboren eigenschap?
Of misschien omdat ik geboren ben in 1961?
Een beetje te jong om de flower-power generatie volledig te waarderen, maar oud genoeg om in de ban te zijn van kleuren, muziek, de “beautifull people” boodschap.
De hippie levensstijl fascineerde me altijd- en heeft zeker mijn jeugd beïnvloed.
Mijn kast gevuld met Indiaanse bloemen jurkjes, paarse muren, oranje plafond en droog bloemen.
Eindeloos luisterend naar Simon& Garfunkel en the Mamas& the Papas.
Creativiteit en muziek zaten in mijn bloed.
Ik speelde verschillende instrumenten, schreef gedichtjes, hield dagboeken bij, breide truien.
En altijd dat verlangen.
Naar iets onbekends, iets wat ver weg is, een onhoudbare drang om mijn spullen te pakken.
Zo snel mogelijk het huis uit.
Maar hoe verknocht ik ook was aan de stad Groningen, na vijf jaar wilde ik er weg.
Hetzelfde gold voor Kenya, Zambia of Mozambique.
En nu weer.
Fernweh.
Een Duits woord waar geen Nederlandse vertaling voor is.
Eigenlijk het tegenovergestelde van heimwee.
In het Engels vertaald als : being homesick for a place you’ve never been.
Vertrekken naar Kenya zonder ooit in Afrika te zijn geweest.
Zeiden mijn ouders dat ik nooit met vreemden moest praten, het blijkt altijd weer die vreemdeling die mijn wereldbeeld verandert.
Nee- mij zou nooit iemand vangen.
Fernweh gaf mij durf.
En toch ergens op mijn levensweg liet ik mijn verlangen achter mij en besloot mij te settelen.
Ruilde Birckenstocks in voor pumps met hoge hakken en de linnen hippie tas voor een designertas.
Dacht er niet meer aan om yoga lerares te worden op een berg.
Streefde ook ik naar de carrière die vast inkomen, medische voordelen, 2 vakanties per jaar en een bureau met telefoon en computer bood.
En eerlijk gezegd was ik niet ongelukkig met het leven dat ik had gekozen.
Er was en is niets “mis”mee.
In feite is er echt zoveel “goeds”.
Met grote vastberadenheid heb ik decennia lang dit carrière-levens pad bewandeld.
En met hard werken en lange uren, afwisselende banen werd ik “de onafhankelijk vrouw”.
Verdiende mijn eigen centen, kocht met man een mooi huis, had vakanties en stopte geld in huizen voor het pensioen.
Hippe dure kleren in de kast, altijd witte wijn in de koelkast, mooie sterke dochters.
Eigenlijk best gemakkelijk om op deze manier door te gaan. Maar toch brandt de noodzaak opnieuw.
Midden in een periode die niet alleen in mijn hoofd een roman lijkt te worden.
Verwarrende tijden.
En ik wil weg.
Fernweh is mijn drijfveer.
En mijn neurose.