Dertig graden.
En twee-en-veertig toen ik vanmiddag in mijn auto stapte.
Printemps heet dat hier.
En met dat stijgen van de temperatuur, zie ik ze opeens.
Bij iedere bocht.
Snelle jongens in sportkleding, oldtimers van boven de zeventig.
Overal verzamelen ze zich.
Fietsers.
Zwoegend.
Zwetend.
Soms lopend en amper een hartinfarct vermijdend.
Uiteraard ben ik als zestiger wijzer.
Toen ik hier kwam, heb ik mijn fiets in Nederland achter gelaten.
Want alhoewel Frankrijk een fietsvakantieland bij uitstek is,
is voor Fransen fietsen synoniem aan wielrennen.
En ik had als frisse hippie trouwens een opoe fiets,
zo’n eentje met fietstassen en bloementjes op het stuur.
Fietste dus überhaupt nooit met loden benen een bergje op.
Maar fietsen is goed, is waar, voor milieu en gezondheid.
Weten ze ook in Frankrijk,
dus besloot de overheid dat de bevolking de fiets als vervoersmiddel moest gaan gebruiken.
Want minder dan 5% van de Franse bevolking doet dat nu.
De grote vraag is alleen,
hoe dan, hier in dit gedeelte van Frankrijk.
Misschien door op de smalle bochtige wegen van de Cevennen fietspaden aan te leggen?
Kan,
maar zou wel honderden miljarden kosten en duizend jaren.
En levensgevaarlijk blijven, denk ik.
Want als ik nu in de auto zit, hou ik mijn hart vast.
De enige die achter wielrenners vaart mindert, bij benadering van bocht of tegenligger, ben ik zelf.
Fietsers hebben namelijk toevallig net de ideale route gevonden zonder stoplicht of andere obstakels die het tempo uit hun rit halen.
Dus mij laten passeren wordt als lastiger gezien dan ’t bedwingen van een col van de buitencategorie.
Er wordt dus geroepen, gebeld, gebaard dat ik vooral maar beter kan blijven waar ik ben.
Of ik mag hen zó rakelings passeren in hun hernia positie, dat er maar iéts hoeft te gebeuren of ze vallen de berm in.
En ook komt met regelmaat voor dat vrachtwagens van de andere kant in volle vaart de bocht door scheuren.
Niet moeilijk in te schatten wat de automobilist die wielrenners toch inhaalt instinctief kiest:
Fietsers of vrachtwagen.
Nee, mij niet gezien op die fiets in de Cevennen.
Heb mijn leven iets te veel lief om hier de twee-wieler te pakken met of zonder batterij.
Ik hou het als niet- fietser gewoon bij het kennen van de Alpe d'Huez.
Lijkt mij voldoende.