Het hoog seizoen in Frankrijk is voorbij.
En dát heeft zo zijn charme.
Is augustus in Nederland het moment om over laarzen te beginnen,
Hier tikt de teller overdag nog gemakkelijk de 25 graden aan.
Maar zowel hitte als massatoerisme zijn voorbij.
Et dus voilà :
Het Franse rijk alleen.
Ik kan weer uitgebreid wandelen en dat ook nog zonder vreemde gezichten te krijgen als ik onderweg Franse chansons meezing.
Alles is overal drie keer zo rustig.
Het tempo des levens lager.
Eerlijk gezegd is het lang geleden dat ik lange tijd zo weinig invloed had om de dingen die om mij heen gebeurden.
Mijn controle afgelopen weken beperkte zich tot:
Wat eten we vanavond ?
of
Wanneer moeten er boodschappen worden gedaan ?
En oh ja tuurlijk,
Komt Ikea ? (nee-dus).
Kortom: Slow Living.
Wat overigens niet betekent dat ik niks doe… maar toch…. zo als een vriendin opmerkte:
Claar: je was gewoon ff overdag zes uur niet online.
Hoe lang was dat wel niet geleden…
Inderdaad de afslag die ik heb genomen leid tot in en vergezichten.
Maar ook tot hobbels.
En scherpe bochten.
Schreef ik in 1992 vanuit Kenya in een rondzendbrief:
Samenleven met mensen uit je eigen cultuur in den vreemde is een ingewikkelder bocht om te nemen
dan leven met mensen uit de andere cultuur.
Dat tabletje realiteitszin slikte ik afgelopen weken opnieuw in.
De enige remedie hier tegen is en blijft:
volledig onderdompelen in de nieuwe cultuur, de lokale bevolking leren kennen.
Dus aussitôt dit, aussitôt fait.
En wat daarbij hielp is dat ik een week zonder Man (cursus Frans) op Quatre Bras zat.
Want vrouwen in mijn buurtschap nodigde mij uit.
Om me kennis te laten met lokale sociale gewoonte van eten en drinken op de vrijdagavond.
en vergaven mij daarbij direct mijn culturele onoplettendheid;
namelijk die van wel op tijd komen als je om 20.00 wordt uitgenodigd.
Uiteraard was er eten,
en bij iedere gang een andere wijn .
Deed ik bij het aperitief nog enorm mijn best om de gesprekken te volgen.
Dat Frans werd als bij toverslag in de loop van de avond opeens veel beter,
Want zo leerde ik : Le monde n’est pas toujours ensoleillé.
Maar hier op t platteland ?
Pas de stress Clara.
Niet over tijd.
Niet over eten en drinken. (want : passer quatre heures sans manger fait bizarre)
Niet over je taal.
Wan echt stress doet rare dingen met het hoofd.
Propvol en gelukkig liep ik rond 24.00 via het bospad terug naar mijn huis.
Leve mijn nieuwe leven in Frankrijk met de Fransen.