Hé, hé, eindelijk, eindelijk die eerste prik.
Hij-zit-er-in.
Geduld hebben is het.
Sorry mevrouw, maar zo zijn de regels.
En die mogen wij niet overtreden hé.
U moet echt op uw beurt wachten!
Ja, ja mevrouw, geldt ook voor u.
Wat zegt u ?
Naar Frankrijk ?
Maar mevrouw, iedereen wil wel naar Frankrijk, u bent heus niet de enige.
Dus Hierbij Dames en Heren Dé Gratis Tip Van Dé Vrijdag:
Trouw met iemand die dichtbij een vaccinatie haard werkt.
Het heeft afgelopen anderhalf jaar absoluut zo zijn nadelen gehad, ik geef het toe,
Maar wrok is niet hip.
En relaxed mijn nieuwe levenshouding,
Dus ik vergeef en vergeet ter plekke.
Want-want-ik-mocht-Zijn-Astra (!)
Man in Frontlinie had immers al een andere cocktail ingespoten gekregen.
En omdat je tegen zo’n aanbod natuurlijk (!) geen nee zegt,
zoefden Man en ik in één dag terug vanuit de Cevennen naar Almelo.
En dan nu maar hopen dan eindelijk dat deze treurige tijden voorgoed voorbij zijn.
Dat de poort naar het paradijs zich weer her-opent.
Want ik, Claire Blue
Ik wil mijn leven terug.
Ik wil dat het voorbij is, dat het gaan naar een andere supermarkt hét uitje van jewelste is.
Uiteraard ligt dit aan mij.
Dat unheimische gevoel, veroorzaakt door een sturende overheid die alsmaar over mijn grenzen van vrijheid-blijheid heen gaat.
Dit krijg je ervan hé, als je altijd maar denkt dat je eigen leven zelf wilt en kunt maken.
Niet gewend bent jouw leven te laten bepalen door een incompetente stroperige bureaucratie zonder gezond verstand.
Ja- ik geef direct toe dat deed-doet-deed iets met mij.
Maar ik ben een crea-bea-dodo, en bedacht dat schrijven van een persoonlijke blog ook een manier is om het over Hét Leven te hebben.
In plaats van te staan oreren (en drinken) in een kroeg.
En zo zoek ik inmiddels alweer bijna een jaar,
naar feiten in mijn leven.
En die rijg ik dan zo’n beetje wat aan elkaar,
en mijmer al schrijvend over de betekenis ervan.
Zo dus nog héél even terug naar 2020.
Want wat begon met passie (oké hoogmoed) namelijk het kopen van een gedeelte van de authentieke “Mas” is inmiddels een concreet plan.
Met uitzicht op een leven waarin ik niet meer gevangen ben in wat er allemaal moet,
maar vooral in ont-moeten.
Begin juli hoop ik het gehucht Les Brousses binnen te rijden en er dan alle maanden te mogen blijven.
Tja- soms gebeuren er dus van die dingen,
die zogenaamde toeval-lig-heden dingen die in een mensenleven dat leven een andere wending geven.
De ontmoeting in Parijs waardoor 4-Bras er kwam,
Maar ook de halve Lock down zomer waardoor jongste besloot toch maar naar ouders in France te gaan, want ach ja de rest van de wereld is toch op slot.
En dan blijk je juist daar zomaar een wel hele leuke man te ontmoeten (nee ik niet, nou ja ook, maar hij is van jongste).
Natuurlijk begrijp me goed, ik wil alles terug, alles, inclusief 3x zoenen,
Maar dat er onbeschrijflijk geluk door Covid 19 zichtbaar is,
Is toch het bewijs dat er bij de deur van dat paradijs ook zeer veel engelen staan.