Ik kijk naar de lucht.
Blaauw.
Geen wolk te bekennen.
Wat mij lief is, is boven op de berg.
Le Mas Blanc ontfermt zich over ons.
Dochters, vrienden.
Wij hoeven niets anders te doen dan eten, drinken, en slapen.
Hooguit een potje tennis of de berg op en af lopen.
Dat er een pandemie is of ander wereldleed in bijvoorbeeld Niger, ontgaat ons bijna.
Elkaar ontmoeten, juist hier geeft een andere dynamiek.
Waar we elkaar anders vaak opgepoetst zien, vertragen verstillen we hier.
De vrienden; de vriendschap hebben we opgelopen in onze Afrika tijd.
De tijd van geen computer, geen Volkskrant downloaden, geen Iphone, maar een rondzendbrief.
Toen vroeg nooit iemand waarom je die schreef, hooguit waar die bleef.
De tijd waarin roken slecht was, maar drinken niet.
Dus als er een alcohol tekort dreigt gaan we de berg wel af .
En dan die dochters.....
We hoeven allang niet meer het goede voorbeeld te geven.
En blijken inmiddels meer gemeen te hebben dan je zou denken.
Op rare momenten slapen.
Geen zomerdag zonder wijn.
Of stevige feministische dilemma’s.
Misschien halen wij iets sneller onze schouders op.
De droom van een huis in Frankrijk is voor mij iets waarvan ik nooit had durven dromen dat ie uit zou komen.
Maar het is heus, echt en warempel.
Wij zijn hier met elkaar.
Ouder worden is nog nooit zo aantrekkelijk geweest.