Daar sta jij.
Groot,zwaar,met meters dikke muren van eeuwen oude stenen grof op elkaar gestapeld.
Quatre Bras.
In mijn hoofd werd je afgelopen tijd niet alleen mooier, maar ook goedkoper en daardoor de beslissing steeds logischer.
Alsof jij voor ons bestemd bent.
Voor ons hier eeuwen geleden neergezet.
Un coup de coeur, zoals de Fransen zeggen.
Maar nu ik binnen ben denk ik, bij het zien van alle sloopwerkzaamheden.....
Is dit hele plan eigenlijk niet even spontaan als uiterst onzinnig?
Is een coup de coeur geen staaltje psychologie van de koude grond?
Want Quatre Bras, jij bent en blijft echt een heel erg oud huis.
Anderen maken je weliswaar bewoonbaar maar je blijft oud.
En man en ik, wij zijn geen doe-het-zelvers.
Maar straks hé dan worden wij daar onherroepelijk toe gedwongen.
Riool verstopt, je dak gaat lekken, internet doet het niet.
En burocratie is een Frans woord hé.
En naar het schijnt komen de beste werklui in Frankrijk nooit.
Dat hebben ze namelijk ooit samen afgesproken hier.
“We beloven dat we morgen komen, maar dat doen we niet”.
Quatre Bras: monument van mijn toekomst.
Ik sluip om je heen en loer door bomen en struiken naar je.
Jouw koop maakt onze toekomst onzeker.
De consequenties zijn niet te overzien voor man en mij.
Maar ik kan en wil maar geen afscheid nemen van de onrust die mij al een leven lang
als een schaduw volgt.
Ik wil die onrust op een of andere manier.
Dus ondanks dertig verwarrende gevoelens (wat kraakt daar nu weer) is het nu of nooit.
Het is nu.