De vakantie houdt mij al weken bezig.
Ondanks code geel van Rutte ben ik obsessief gefocust op de corona- Frankrijk nieuwsberichten.
“Corona-virus leeft weer op” en “uitbreiding van mondkapjes plicht”.
Of het verstandig is? vraagt een collega ook nog, of ik die grens echt wel over moet?
Maar potjandorie wat verlang ik naar ‘mijn’ Frankrijk.
Nee, ik hoefde geen seconde na te denken waar ik als eerste heen wilde toen we weer op reis mochten.
Uiteraard: ‘Quatre Bras’ ons toekomstige huis in Molières-sur-Cèze.
Hoe-staat-zij-er bij, sinds december?
En tuurlijk, de spannende geplande afspraken van man, die zijn baan opzegt en wil dokteren in het naburig dorp.
Maar misschien, eerlijk gezegd verlang ik wel het meest naar nog één keer samen op Le Mas Blanc.
En natuurlijk, ik weet dat zij zelfstandiger, ouder, en wijzer zijn, met genoeg goede mensen om zich heen.
Dat hun leven hectisch is, dat ik hen soms maanden niet zie.
Dat ik vaak alleen nog maar digitaal op gepaste afstand (denk ik) met ze mee reis in hun leven.
En dat niet ik, maar zij vertellen dat een verhaal altijd twee kanten heeft, dat ik niet zo moet oordelen.
Ja, die dochters.
Trots ben ik, omdat zij doen wat ik predikte, in plaats van dat ik het altijd zelf toepaste.
Dat ik leer dat je als dochter dicht bij je moeder kunt staan en toch ook kritisch kunt en mag blijven.
Dat zijn mijn dochters, die ik soms totaal onverwacht op vreemde momenten mis.
Hun mooie echte verhalen aan de tafel, over hun leven, hun keuzes en alles daartussen.
Maar daar waar zij de afgelopen jaren niet meer met hun ouders op vakantie wilden (zij gingen liever naar China of Rusland) schuiven mijn meisjes dit jaar aan.
Een van de weinige voordelen van deze bizarre periode.
Natuurlijk kon dat op Le Mas Blanc.
Die unieke Mas boven op de berg waar wij jaren vakantie vierden samen.
De plek van aanschuiven, niet koken, lummelen, thuiskomen met als verschil dat het 25 plus graden is.
De plek van hoe meer zielen, hoe meer vreugd.
We gaan.
Herinneringen stapelen (weet je nog toen in de Corona tijd, dat we de IC bedden telden).
En vooral het leven vieren en elkaar koesteren.