Iedere dinsdagmiddag wacht ze op me.
Gebloemde jurk.
Dikke kousen om haar benen.
Onelegant schoeisel aan haar voeten.
Klaar om naar de voedselbank te gaan.
Oud is ze en langzaam.
We praten over het weer, de lente die op zich laat wachten of de winter die zacht is.
Ooit was het anders.
Ooit was ook zij een jonge vrouw die haar leven in de stad de rug toe keerde,
en vol verwachting een huisje betrok.
In Gammal.
Aan de voet van de Cevennen.
Maar een paradijs is het niet.
Mannen waren er stoer.
Vrouwen gehoorzaam.
Elke dag dat hij afdaalde in de mijn, vroeg zij zich af of hij weer levend boven zou komen.
Ze was niet de enigen.
Er waren lotgenoten.
En dus werden er om mijnwerkers en hun familie onderdak te geven woonwijken gebouwd.
De wijken bestonden in diverse stijlen en verschillende formaten:
van eenvoudig (de bakstenen rijtjeswoningen in de corons) tot redelijk luxe (les cités-jardin), met vrijstaande huizen met tuinen.
Nee, zonen kreeg ze niet,
wel dochters.
Twee.
Obesitas en Corona bleek vier jaar geleden een gevaarlijk duo,
Haar oudste overleed.
En nu woont ze er dus alleen.
Want haar man is al jaren dood, officieel aan kanker, maar zij weet wel beter.
De mijnen hé.
Het haveloze huis biedt haar en haar katten tot haar dood een gratis onderkomen.
Een dank-je-wel uit het tijdperk van de industriële glorie, zodat ze de jaren niet helemaal ziet als een slechte herinnering.
Gepensioneerden zijn er niet meer in het gehucht, wat rest van het kolenfront zijn de weduwen.
Zonder zichtbare bron van inkomsten.
Na hun dood gaan de huizen in de nederzetting tegen de vlakte.
Vorige week kregen de eerste recent leegstaande huizen klappen van graafmachine.
Tot grote ontzetting van de plaatselijkebevolking.
Al weten ook zij dat het woning aanbod allang niet meer aan de verwachtingen kan voldoen.
De regen geselt de daken, rond de huizen scharrelen zwerfkatten, tegen de struiken ligt een bergafval:
een koelkast zonder deur, een verroeste ketting en lege gedeukte bierblikjes.
De horizon van Gammal zal opklaren,
schreef de plaatselijke krant vorige week naar aanleiding van de eerste sloop.
Wat er vervolgens gaat gebeuren met de grond lijkt niemand te weten.
Laat het maar over je heen komen, zeiden lotgenoten tegen de geschokte weduwe.
Passer le temps.*
Het komt vanzelf goed.
*uitdrukking in het Frans laat het maar over je heen komen, de dagen, de tijd,