Welgemoed en met de overtuiging dat echte vakanties om vijf uur in de ochtend starten, zette mijn ouders ieder jaar koers richting Frankrijk.
De autoroute du soleil: op naar de kust van Zuid-Frankrijk.
Ik heb het over de jaren zeventig en tachtig van de 20 e eeuw.
Een keer per jaar vier lange weken zomer vakantie met ouders en broer.
De wegenkaart en de ANWB campinggids waren voldoende om er te komen.
Voor vertrek werd de voortent van de KIP caravan in onze tuin opgezet om te checken of alle haringen en stokken er nog waren.
De eerste overnachtingscamping werd uitgestippeld : net over de grens van België-Frankrijk.
Waar ik overigens niet kon zwemmen, want de zwemkleding zat onderin de ingepakte tassen, en daar kon mijn moeder nu even niet bij.
Luchtbedden werden opgepompt met een vreemd soort voet pompje.
Duurde eeuwen.
Koken deed mijn moeder op een gasstelletje in de KIP caravan.
Mijn moeder hield van simpel en maakte de echte jaren zeventig macaroni: met blik ‘smack’ en ketchup.
Het smaakte allerbest, wellicht vanwege het gevoel dat wij nu dan toch echt op vakantie waren.
’s Ochtends met mijn vader op naar de boulanger om stokbrood te halen.
In de avond geroosterde Franse kip, te koop bij de ingang van de camping.
Na een uur in de zon was ik roodverbrand maar, zo zei mijn moeder: dat is goed, zo wendde mijn huid aan de zon voor de komende weken.
Terugdenken aan die tijd is voor mij altijd goed voor een aardig portie weemoed.
En oké inmiddels na al die jaren toch ook iets van een glimlach.
Maar eerlijk gezegd: ik kan het me nu niet meer voorstellen.
Totaal onbereikbaar zijn, niemand die weet waar je bent, of wat je uitvreet.
Minstens ieder uur zit ik wel op mijn telefoon.
En slapen, dat wil ik allang niet meer in tent.
In een Franse supermarkt kijk ik niet meer verbaasd naar alle toetjes waaruit de Fransen konden kiezen terwijl ik het moest doen met vanillevla, chocoladevla, of doe gek, hopjes vla.
Maar zoals dat gaat, sommige dingen ga je toch veel meer waarderen als je ietsje-pietsje ouder wordt.
Van aanwezigheid van een taille tot die bijzondere tradities uit je jeugd.
En als ik daar iets uit heb geleerd, is het dat ik een madam ben die instant gelukkig wordt van Frankrijk.
Dus nee, terug in de tijd niet, maar wel heel rap terug naar dat Frankrijk.
Vertrekken doen Man en ik overigens pas rond tien uur in de ochtend.