Hoe en wat raakt een mens betrokken bij de wereld van de tropengeneeskunde.
Nou, de basis van dát verhaal is simpel: ik werd verliefd.
Die verliefdheid was weliswaar wederzijds maar Man-in-kwestie had ook een andere passie.
Afrika.
Vrij snel was hét duidelijk.
Deze Man was niet van plan voorlopig in Nederland te gaan werken.
Maar waar en hoe ?
Onduidelijk.
Wel of ik mee ging.
En-tja.
Ik was verliefd.
Ik hield van hem.
Met weinig tijd om een voorstelling te maken van wat mij te wachten stond, nam ik jong-zonder blikken of blozen- een essentiële beslissing.
Ik zei ja.
Achteraf is alles logisch, een rechte lijn naar de dag van vandaag.
Maar toen? toen was alles een keuze.
Was ik naïef ?
Was ik een idioot of gewoon kortzichtig ?
Was ik doof?
Wat het antwoord ook is, mij heeft het, voor de rest van mijn leven, ontdaan van de angst voor het onbekende.
Er was bij vertrek niets anders dan mijn gevoel, geen ervaring in Afrika, er was alleen elkaar.
Angst voor eenzaamheid en twijfels eenmaal daar, waren ruimschoots aanwezig.
Net zo als alle mogelijke denkbare tropische ziekten.
Of armoede.
En juist daar leerde ik dat gezondheidszorg altijd politiek is.
10 jaren Afrika maakte mij flexibel, creatief, weerbaar en begripvol over hoe vreemd de wereld in elkaar zit.
Hoe ondenkbaar groot verschillen tussen arm en rijk zijn.
En steeds opnieuw realiseer ik mij hoe oneindig ver weg daar de oplossing voor is.
Dit is overigens niet iets om moedeloos van te worden.
Het zet mij iedere keer weer met beide benen op de grond.
Vertrekken heeft niet alleen mijn blik op de wereld maar ook mijn blik op mijzelf veranderd.
De wereld veranderen valt namelijk, eerlijk gezegd altijd een-klein-beetje tegen.
Mensen willen niet graag veranderen.
Dus wat overblijft was en blijf ikzelf.
Met concrete dingen die altijd én overal nodig zijn.
De Nederlandse Vereniging van Tropengeneeskunde.
Ziekenhuisgroep Twente.
Stichting Artsen naar Ontwikkelingslanden.
Afgelopen jaar werd duidelijk dat de motie voor financiering van (AIGT) tropenopleiding is aangenomen.
Eindelijk erkenning dat de wereld mondiale dokters en denkers nodig heeft.
Samenwerken aan de ontwikkeling met mensen uit dezelfde cultuur bleek duidelijk moeilijker te zijn dan met mensen uit een andere cultuur.
Wonen en werken en leven in Afrika heeft bijgedragen aan de persoon die ik nu ben.
Ik ging mee.
En vond een wereld van mensen die weten wat er te doen is, die het belang voelen van een beetje extra hard(er) te werken voor mensen die het niet zo goed hebben.
Mensen die er wat voor over hebben om hun idealen te realiseren.
Jonge mensen die lichamelijk en psychische risico’s nemen op een eenzame plek met een beetje zakgeld.
Om die reden blijf ik proberen verschil te maken.
Door bijvoorbeeld SANO ook in de toekomst te blijven ondersteunen.
Want zoals Man ooit zei.
Als je niets doet dan zullen de verschillen alleen maar groter worden.
Als je iets doet dan blijven de verschillen misschien gelijk.
Foto met toestemming: met Pim Bongers, tropenarts AIGT, nu chirurg in opleiding ZGT.