Alles in mijn leven lijkt en is op dit moment voorlopig.
Als slakken vorderen Man en ik als het om het definitieve vertrek gaat.
We peinzen wat af.
Het huisartsen tekort in Twente raakt Man vol op zijn neus.
Een van de mooie privileges van leven in een verzorgingsstaat is dat basisvoorzieningen op orde zijn.
Elke migrant weet dit.
Je gaat naar het Westen niet voor luxe winkels of sportscholen.
Nee, je gaat voor basisvoorzieningen, want die zijn op orde.
Nou, dat is niet meer zo.
De huisarts, de onderwijzeres, ze staan niet meer bij voorbaat voor je klaar.
De onzekerheid van de opvolging leidt tot zorgen bij Man, wat tot op heden niet op te lossen valt.
Niet alleen mensen in Bessèges willen een huisarts maar ook in Almelo.
En kennelijk Man die tegen zijn pensioen aanhikt en een foto van traditional healer achter zich heeft hangen.
Het lijkt er op dat als je zegt huisarts in Almelo te willen worden, je een ziekte draagt.
Jongere huisartsen blijven nu vooral in en rondom grote steden werken.
Ik mis zachtheid en begrip als het om de stad gaat waar ik geboren ben en nu weer woon.
In Frankrijk zegt de overheid tegen jonge artsen dat ze eerst maar eens in een bepaalde regio moeten gaan werken.
Maar in Nederland is zoiets ‘not done’.
En zo piekeren Man en ik wat het goede moment is om banen echt op te zeggen.
Begin 2021 of dan toch later.
Maar bij zien en praten over de toekomstige plaats van bestemming raak ik iedere keer weer opgewonden.
Dus helemaal niks later.
Later is nu.
Een opmerkelijke vergeten verandering in deze twighlight zone die ik opnieuw bespeur ligt in omgang met mensen.
Openbare blijdschap geeft in Nederland kennelijk meer aanstoot dan openbare dronkenschap.
Een verhaal met een “blijde boodschap” over iets waar ik alleen maar positief over kan zijn…
Nee, das toch een beetje gênant.
En dus reageren collega’s buren, familie kennissen regelmatig bezorgd.
Want ik zie bijna altijd het voordeel van ieder nadeel.
Er wordt benadrukt of ik wel weet dat Frankrijk een vreselijk bureaucratisch land is.
En herhaaldelijk gezegd dat het zo jammer is dat er Fransen wonen
En dat we echt nooit meer zo’n mooi huis in Nederland vinden.
Maar ondertussen ondervind ik ook op een haast vanzelfsprekende manier aardigheid van vreemden.
Instagram blijkt wereldvrouwen met elkaar te verbinden.
In bepaalde delen van mijn brein is het een drukte van belang.
De omgang met het onvoorziene.
Ik herken het.
Ik lig er wakker van.
Ja- vertrekken doe je echt in essentie alleen, het is een confrontatie met jezelf, je eigen bestaan