Hoe maak je ook al weer vrienden ?
En dan ook nog in een situatie waar noch taal, noch werk de gemene deler is.
Het antwoord is:
door weer helemaal- van vooraf aan- opnieuw -te beginnen.
En eerlijk gezegd, ik hou d’r wel van.
Van dat opnieuw beginnen.
Van spannende dingen.
Van-had-ik-dit-nou-wel-moeten-doen- dingen.
Mijn hele leven flirt ik daar al mee.
Mama Mia here I Go Again.
Met open vizier en schone lei,
Mensen leren kennen.
Mensen, die helemaal niks van mij weten.
En die mij daardoor alleen beoordelen op wie ik ben,
en in dit geval ook niet langer op wat ik voor werk doe.
Mijn geheime troef in dit proces is wandelen.
Wandelen in je uppie leidt namelijk tot opmerkelijk ontmoetingen en inzichten.
Ik heb geluk, er kronkelt een weg langs mijn huis.
En daar ontmoet ik op een avond -lopend in de regen- Janine.
Haar kledingstijl verraad direct dat zij geen oorspronkelijke inwoner is van mijn nieuwe leefgebied.
Met haar zorgvuldig omlijnde kohlblauwe ogen en haar roodgelakte nagels is zij op zoek naar slakken.
Op mijn waarom vraag, volgt een uiteenzetting over deze blootlopers van ieniemienie formaat tot joekels in flinke behuizing.
Janine blijkt een opvallende verschijning in de buurt,
die tout le monde kent.
én tout le monde haar.
Zij praat graag, vaak, en vooral met iedereen.
Eigenlijk net als ik.
Maar in deze fase is het goed dat Janine het woord voert.
Én dat ik diegene ben die op ‘t juiste moment oui of non zegt .
Na ruim twee weken (vanaf onze 1e ontmoeting staat zij elke avond voor ‘t huis) vindt Janine het tijd dat ik vragen stel.
Waarna zij vervolgens zo ‘gentille’ is om slechts één verbetering in één zin aan te brengen (in plaats van zes).
Zij blijkt duidelijk gewend om alle informatie die zij krijgt in haar leven goed te verbinden.
En hierdoor is zij de ideale spin in mijn nieuwe web.
Vijf en zeventig jaar is zij.
En ondanks groot verdriet in haar leven (auto ongeluk zoon) lijkt ze aan Joie de Vivre weinig te hebben ingeboet.
Wandelend drukt zij mij regelmatig met mijn eigenwijze neus op feiten én vooroordelen.
Want op mijn conclusie: Oud=Eenzaam op ’t Franse platteland reageert zij hoofdschuddend en diep zuchtend.
Of ik wel weet dat mensen hier juist actiever zijn dan toen ze jong waren.
En dat dit zo is omdat iedereen hier een moestuin heeft waar van alles moet worden afgeweckt of ingemaakt of ingeblikt.
Leeftijd?
is hier helemaal niet zielig.
Want de TGV raast dan weliswaar door dit land maar het zijn juist de ouderen die hier de tijd stil of terug zetten.
Lamlendig niets doen?
Nee…. das een gruwel voor het oog van Janine.
Alles in het juiste tempo doen.
Dát is pas een kunst.
Ouderdom is hier geen ziekte die een genezing nodig heeft.
Maar een un verre d‘onze heures op de dag van de markt.
Eh non Clára,
niks dat wijsvingertje.
Weg daarmee als je oud bent.